De eerste keer

Het is ergens najaar 2022, Hilde oppert het idee om eens te gaan onderzoeken of een hulphond wat voor Levi zou kunnen zijn. Zij volgt via social media een jonge dame (met epilepsie) en haar moeder die gestart zijn met het aanvragen van een hulphond. We volgen dit verhaal, maar komen ook andere verhalen tegen van mensen met epilepsie die heel veel baat hebben bij een hulphond.

Levi zag het idee gelijk helemaal zitten, ook toen we hem hadden verteld hoeveel werk dat met zich meebracht. Nou is een puber daar natuurlijk helemaal niet mee bezig, maar we hebben het zo vaak herhaald, en toch bleef hij enthousiast. November van dat jaar zijn we begonnen met het aanschrijven van instanties. Alhoewel je weet dat je bij de meeste instanties nee als antwoord krijgt, moet je ze toch stuk voor stuk langslopen. We hadden al verhalen gehoord van mensen die 1,5 tot 2 jaar bezig zijn geweest.

Toen we bij de WMO aanklopte hadden we een mooi en bijzonder gesprek, we hebben Levi zijn verhaal verteld. Alhoewel de contactpersoon bij WMO aangaf dat de kans niet zo groot was dat we via hun een hulphond konden krijgen, begreep ze heel goed welke meerwaarde de hond voor Levi kon hebben. Precies één week later belde ze op, ik kon aan haar stem horen dat ze blij was, en dat was ook zo. Ze had goed nieuws. Ze wilden graag positief antwoord geven op de aanvraag van Levi en dat was voor hun ook een primeur. Ter onderbouwing van de medische achtergrond van Levi, moest er nog wel een toetsing plaatsvinden door een medisch adviseur. Alhoewel we daar een hoofdstuk aan zouden kunnen wijden, doen we dat vooral niet. In het kort, de medisch adviseur, kwam 50 minuten te laat, zonder excuus, stelde zich niet voor, had het dossier niet gelezen en gaf aan dat zij niet hoefde te bepalen of er wel of geen hulphond kwam, maar dat zij de medische onderbouwing diende te toetsen. Ergens midden in het verhaal meende ze toch te moeten melden dat zij niet dacht dat een hulphond de oplossing zou zijn voor Levi, maar dat hij elke week 2 uur lang met een soort coach zou moeten praten.

Dat schreef ze ook op in het advies, wat niet binnen de beloofde 3 weken beschikbaar was, maar tot 8 weken heeft geduurd. Er stond van alles in het rapport, weinig klopte ook en er was al helemaal geen medische onderbouwing. Verrassend genoeg wel het advies om elke week 2 uur lang met een coach te praten.

We mochten ons commentaar geven op het rapport. Dat hebben we gedaan. Bijna elke zin hebben we ontleed en bijna elk detail hebben we aangegeven hoe het wel zat en hoe het wel kan. Al met al geen leuke reactie om te lezen voor diegene die het rapport opgesteld had.

Onze voorwaarde voor het vrijgeven van het rapport was, dat onze reactie erbij gevoegd zou worden. Dat deden ze, zonder enige aarzeling.

En dus werden we wederom slechts één week later door de WMO gebeld op de vrijdag na Hemelvaart. “Het is onze eerste keer, maar we gaan het doen. Jullie krijgen akkoord!”. Levi moest huilen en wij stiekem erbij.