Een kleine meid in een (veel te) groot lichaam

Soms heb je van die tijden, dan gebeurt er van alles tegelijk, meestal niet de leukste dingen en dat heeft dan impact op zo’n beetje alles. Da’s een mooie samenvatting van de afgelopen periode. Een hele andere dynamiek thuis binnen het gezin, met allerlei “afleidingen” die je eigenlijk niet wil. Inmiddels beginnen we weer een beetje licht aan het einde van de tunnel te zien. En dat hele proces heeft Joy dan uiteraard ook mee mogen maken. Dan zie je gelijk hoe sensitief een hond kan zijn, hoe feilloos ze soms in de gaten hebben wat hun baasje nodig heeft, zelfs wanneer ze nog zo jong zijn.

Joy is deze week 18 weken oud, eigenlijk dus nog een hele kleine meid, maar wel eentje in een reusachtig hondenlichaam. Wat groeit ze hard! Regelmatig kijken we haar ’s morgens aan en denken we “die is vannacht gewoon weer gegroeid”. Waar ze in het begin nog erg wankel op haar immens lange stelten stond, begint ze inmiddels al aardig wat stabiliteit te ontwikkelen. Wanneer je buiten loopt lijkt ze voor menig voetganger al een volwassen hond, maar niets is minder waar. Joy is namelijk één brok energie, we hebben thuis even moeten wennen aan zoveel energie. Maar diegene die misschien wel het meeste moet wennen aan die energie is toch echt Freckle. Die ligt soms nietsvermoedend op de bank te chillen en dan neemt Joy een aanloop om dan de bank als springplank gebruikend, door de lucht zweeft om dan boven op Freckle te landen. Arme Freckle!

Leef & Joy hebben de eerste vier trainingen al achter de rug en dat is best te zien. Ze doen het goed samen. Joy stopt bij elke overgang op commando van Levi en gaat pas weer lopen als Levi aangeeft “Go”. Een hond met een Stop & Go-functie dus. Apporteren doet ze heel erg graag en goed. Wanneer ze een beetje hoog in haar energie zit, ziet ze alleen het verschil niet meer zo goed tussen het speeltje wat ze moet pakken en de hand die het weggooit, met soms wat kreten van pijn als gevolg.

Inmiddels gaat Joy regelmatig mee naar het bos, naar het winkelcentrum of naar andere winkels. Ook dat gaat erg goed, nog wel onder de indruk van veel mensen, maar vooral van veel kleine mensen met lawaai, of wel de langs de basisschool. Je ziet haar denken: waarom maken die kleine monsters zoveel lawaai? Omdat het nog niet vanzelf gaat met Freckle en Joy, kunnen we Joy enkel alleen laten wanneer ze in de bench zit. Dat gaat helaas nog lang niet altijd even makkelijk. Zodra ze in de gaten heeft dat het wel erg stil is in de kamer gaat ze los, dat is dus nog even zoeken naar de juiste aanpak.

Kortom, dynamische tijden met zo’n jonge spruit in het gezin, maar ook heel fijn om te zien hoe ze naar Levi trekt. Wanneer Levi naar school gaat, ligt Joy voor bij het raam naar buiten te kijken of hij er al weer aan komt. Is Levi te lang boven, dan gaat Joy bij de tussendeur zitten, met van die droopy-ogen, alsof het zo is dat hoe zieliger ze kijkt hoe eerder Levi naar beneden komt. En al redelijk vroeg in de ochtend vindt ze dat ze lang genoeg in de bench heeft gelegen en wil ze graag het laatste uurtje slaap bij Levi op bed meepakken. Het liefst kruipt ze zijwaarts tegen de benen van Levi aan en die vindt dat op zijn beurt ook heerlijk. Heel fijn dus!